Utworzony został rozporządzeniem Wojewody Krośnieńskiego w 1992 r. na powierzchni 38 096 ha. Po zmianie granic w 1996 roku jego powierzchnia wynosi 56 032 ha. Na obszarze Parku znalazły się w całości lub części gminy województwa podkarpackiego: Lesko, Olszanica, Sanok, Tyrawa Wołoska, Ustrzyki Dolne oraz Sanok – miasto. Według podziału fizjograficznego Park obejmuje północne fragmenty Gór Sanocko – Turczańskich przechodzących w Pogórze Przemyskie. Wschodnią granicę Parku stanowi granica państwowa z Ukrainą na odcinku Bandrów – Arłamów, od południa – linia drogowo – kolejowa na odcinku Ustrzyki Dolne – Lesko. Zachodnia granica biegnie doliną Sanu od Monasterca po Dobrą i wreszcie północna – granicą administracyjną gminy Ustrzyki Dolne. Park obejmuje swoim obszarem typowe dla Karpat Wschodnich pasma górskie: Gór Słonnych i Chwaniowa. Pięknie, rusztowo uformowane grzbiety górskie ułożone z kierunku północnego zachodu na południowy wschód poprzecinane są siecią rzek i potoków będących dopływami Sanu i Wiaru. Przez południowo – wschodnią część Parku przechodzi granica głównego europejskiego działu wód, oddzielającego zlewiska Bałtyku i Morza Czarnego. Wody do Morza Czarnego z terenu Polski zbiera Strwiąż, wypływający ze stoków góry Berdo, doprowadzając je najpierw do Dniestru.
Osobliwością Parku są licznie występujące słone źródła, o których w swoim dziele „O ziemiorództwie Karpatów i innych gór i równin Polski” pisał Stanisław Staszic. Znaczne ich zagęszczenie znajduje się w obrębie szczytu Na Opalonym. Naliczono 78 potoków, które odprowadzają wody o różnym stopniu zawartości soli.
Nie tylko solanki ukryte są pod powierzchnią ziemi. Znane są złoża roponośne ciągnące się pasmem od Berehów Dolnych i Łodyny przez Ropienkę, Wańkową i Leszczowate po Witryłów, Temeszów i Obarzym. Już w 1886 r. prowadzono eksploatację ropy naftowej w Ropience, a tuż przed II wojną stanęło na tym terenie 70 szybów o średniej głębokości 300 m. Obecnie złoża są już na wyczerpaniu.
Pogórza i grzbiety górskie porośnięte w 73% kompleksami leśnymi administrowane są przez Nadleśnictwa: Bircza, Brzegi Dolne, Brzozów i Lesko. Pośród lasów wyłaniają się enklawy pól uprawnych, łąk i pastwisk, na których mieszkańcy Parku wypasają owce i kozy rzadziej bydło. Niezamieszkałym dolinom Parku uroku dodają stare drzewa owocowe pozostałe po dawnych wsiach wysiedlonych w latach 1945-47.
Zbiorowiska leśne porastające doliny, pogórza i niewysokie góry tworzą piętrowy układ roślinności. Powyżej 500 m. n.p.m. szatę roślinną tworzy piętro regla dolnego, które stanowią lasy bukowe i bukowo-jodłowe z runem charakterystycznym dla żyznej buczyny karpackiej. Roślinność występującą do 500 m. n.p.m. stanowi piętro pogórza, którego wyższe partie porasta podgórska forma buczyny karpackiej, niższe zaś – grądy odmiany wschodniokarpackiej. W dolinach rzecznych występują głównie zarośla wiklinowe i nadrzeczna olszynka karpacka. Wysoki stopień naturalności tego terenu wyraża się dużym bogactwem florystycznym, liczącym ok. 900 gatunków roślin naczyniowych, w tym wielu gatunków górskich, podgórskich i pontyjskich. Na tych stosunkowo niewielkich wysokościach występuje aż 68 gatunków górskich, w tym 5 subalpejskich i 45 reglowych. Wschodniokarpacki charakter zbiorowiskom roślinnym Parku nadają gatunki wschodnie, m.in. groszek wschodniokarpacki, smotrawa okazała, lulecznica kraińska i żywokost sercowaty. Florę pontyjską reprezentuje 79 gatunków kserotermicznych, z których należałoby wymienić: czosnek zielonawy, przelot pospolity, kłosownicę pierzastą, kruszczyk siny, dzwonek brzoskwiniolistny, wilczomlecz lancetowaty, goryczkę krzyżową oraz miodownik melisowaty.
Osobliwością dendrologiczną Parku są drzewiaste formy cisa występujące w ok. Serednicy oraz stanowisko krzewu – kosa olcha w ok. Bandrowa, natomiast geologiczną – odkrywki fliszu karpackiego rozrzucone po całym jego terenie.
Duże powierzchnie kompleksów leśnych poprzecinanych połaciami pól uprawnych i ciekami wodnymi stwarzają dogodne warunki do rozwoju i bytowania dla wielu gatunków zwierząt, w tym typowych dla fauny puszczańskiej.
W Parku spotkać można takie gatunki jak: niedźwiedź brunatny, ryś, wilk, żbik, wydra, jeleń szlachetny, dzik, orzeł przedni, orlik krzykliwy i grubodzioby, jastrząb, trzmielojad, puchacz, puszczyk uralski, sóweczka, dzięcioł trójpalczasty i białogrzbiety. Łąki w dolinach rzek i potoków są miejscem żerowania dla wielu gatunków ssaków: jelenia szlachetnego, sarny, dzika, lisa i borsuka. Doliny te są również wspaniałym terenem łowieckim ptaków drapieżnych oraz miejscem gniazdowania zagrożonego w skali globalnej derkacza.
Ponadto w obrębie Parku odnotowano wśród bezkręgowów wiele endemitów wschodnio-, zachodnio- i ogólnokarpackich głównie wijów, chrząszczy i ślimaków.
O wysokich wartościach przyrodniczo – krajobrazowych Parku świadczy fakt, że planuje się objąć część jego terenu najwyższą formą ochrony – parkiem narodowym, pod nazwą TURNICKI.
Obecnie na znacznej części powierzchni powstały rezerwaty przyrody. Pięć istniejących zajmuje pow. 899 ha.
Są to rezerwaty o charakterze leśnym.
„CHWANIÓW”
„DYRBEK”
„GÓRA SOBIEŃ”
„NA OPALONYM”
„POLANKI”
„BUCZYNA W WAŃKOWEJ”
„NAD TRZCIAŃCEM”
„NA ORATYKU”
„CISY W SEREDNICY”
W najbliższym czasie Wojewoda Podkarpacki obejmie ochroną następne 3 rezerwaty p.n. „NAD TRZCIACEM”, „NA ORATYKU” oraz „BUCZYNA w WAŃKOWEJ”. Łączna ich powierzchnia wynosi ok. 514 ha.
Przemierzając ten słabo zurbanizowany teren nie można oprzeć się wrażeniu, że panuje tu idealna harmonia człowieka z naturą.
Krajobraz naturalno-kulturowy Parku jawi się jako kraina „dzikich lasów”, opustoszałych wiosek i bogatej historii. Jednakże ślady wspaniałej przeszłości obecnie spotyka się tylko w postaci zabytków historyczno-kulturowych. Niektóre z miejscowości rozwijały się znakomicie już w średniowieczu, czego dowodem są liczne grodziska np.: w Olszanicy, Tyrawie Wołoskiej i Tyrawie Solnej. Z nowszej historii wśród naturalnego krajobrazu przebijają się zabytki miejskiej przeszłości Mrzygłodu, XVII – wieczny dwór z pięknym parkiem w Załużu oraz pałac i park z XIX wieku w Olszanicy.
Park jako kraina pogranicza i dwóch narodów obfituje również w obiekty sakralne, głównie cerkwie greckokatolickie. Wystające kopuły pięknych cerkwi widoczne są w Bezmiechowej, Bandrowie, Brzegach Dolnych, Hołuczkowie, Krecowie, Krościenku, Liskowatem, Łodynie, Paszowej, Rakowej, Rudence, Serednicy, Siemuszowej, Stefkowej, Tyrawie Solnej.
W niektórych miejscowościach Parku zachowało się jeszcze budownictwo mieszkalne dolinian.
„Dzikość”, spokój i harmonia w przyrodzie są źródłem natchnienia i inspiracji do pracy twórczej dla poetów i artystów.
Wspomnieć należy o nieżyjącej już poetce Marii Czerkawskiej mieszkającej i tworzącej w Bezmiechowej, czy artyście – rzeźbiarzu z Tyrawy Wołoskiej – Bogusławie Iwanowskim. Tego niezwykle uzdolnionego, wrażliwego i pracowitego kresowiaka do tej miejscowości, po życiowej tułaczce, przyciągnęło piękno Gór Słonnych. Galerię rzeźby pn.”Quo vadis” można zwiedzać codziennie o każdej porze dnia.
Różnorodność krajobrazowo – kulturowa predestynuje ten teren do rozwoju i uprawiania różnorodnych form turystyki. Niestety infrastruktura turystyczna jest prawie nierozwinięta. Amatorzy pieszych wędrówek mogą poznawać jego walory na wyznakowanych szlakach turystycznych: czerwonym, niebieskim, żółtym oraz łącznikowych: zielonym i żółtym.
SZLAK CZERWONY – w Parku ma przebieg: Olchowicki Potok – Liszna – G. Słonny – G. Słonna – G. Przysłup – Rakowa – Zawadka – G. Poręba.
SZLAK NIEBIESKI – na teren Parku wkracza w ok. Łodyny, biegnie na G. Brańcową – G. Truszowskie – G. Na Opalonym – Arłamów i dalej wchodzi na teren PKPP.
SZLAK ZIELONY (łącznikowy) jest odnogą szlaku czerwonego i biegnie od szczytu G. Słonna do G. Przysłup, schodząc do drogi Załuż – Lesko biegnie obok rezerwatu „Góra Sobień” i dochodzi do stacji PKP w Załużu.
SZLAK ŻÓŁTY (łącznikowy) do Parku wchodzi w Jankowcach, dalej biegnie przez Czarny Dział – „lotnisko” w Bezmiechowej i grzbietem Gór Słonnych dochodzi do szlaku czerwonego.
ŻÓŁTY SZLAK wchodzi do Parku w m. Podgaje i prowadzi na G. Orli Kamień.
Wędrówka szlakami po Parku to prawdziwa „uczta dla oczu”, gdyż co rusz z różnych punktów widokowych podziwiać można piękne panoramy Bieszczadów, Beskidu Niskiego, Pogórza Przemyskiego czy samych Gór Słonnych. Przepiękne krajobrazy wyłaniają się również turystom zmotoryzowanym poruszającym się po, wijącej się w ok. Tyrawy Wołoskiej w kształcie serpentyny, drodze Przemyśl – Sanok.
Więcej informacji na stronie Zespołu Parków Krajobrazowych w Przemyślu
www.parkiprz.itl.pl